Zeilvrouwen Lobke Berkhout en Marcelien de Koning

Vanaf 2005 domineren ze de 470 klasse met als kroon de zilveren plak op de Olympische Spelen van 2008. Dat was niet voldoende voor Lobke, zij beet zich vast op een op de Spelen van 2012 waar ze brons haalde. Marcelien koos voor een nieuwe start in de olympische RSX windsurf-klasse en houdt vast aan haar ambitie ondanks beperkte steun vanuit het Watersport Verbond en het gebrek aan sponsors. Wat drijft deze twee pitbulls uit Hoorn?

Lobke (foto Ineke Schipstra) was acht toen ze haar moeder midden in de nacht keihard hoorde schreeuwen.

'Ik sprong uit mijn bed en rende naar beneden. Wat ben je aan het doen mam? Mijn moeder keek naar de televisie, het waren de Olympische Winter Spelen in Calgary. Yvonne van Gennip won een gouden medaille. De nacht daarop zat ik naast mijn moeder tv te kijken en zag hoe Yvonne haar derde gouden medaille won. Vanaf toen is er een vibe bij mij ontstaan over de Olympische Spelen. Daar wil ik ook naartoe.'

Marcelien wilde goed zijn in alle sporten: skieën, schaatsen, hockeyen. Het werd zeilen. 'Ik wilde altijd beter, harder en hoger. Mijn naam staat voor 'de strijdbare'. Stilstaan en geen uitdaging hebben vind ik moeilijk leven.'

Uiteindelijk leidde deze instelling in 2008 tot hun gezamenlijke Olympische jaar. Voor Marcelien was dat  het afsluiten van een carrière, voor Lobke de opmaat naar meer. 'Ik stond op het podium, ik zag de vlag omhoog gaan en hoorde een ander volkslied. Ik was echt aan het genieten van alles wat we hebben mee gemaakt. Alle hoogte- en alle dieptepunten. Dat jaar was echt een jaar waar we alles op alles hebben moeten zetten om op het Olympisch podium te belanden. En dat gaf een heel goed gevoel. Terecht sportploeg van het jaar.

Nuchtere Hollandse meiden uit een heel gemiddeld gezin, maar wel sportief gezin, uit Noord Holland. Marcelien's vader had een stucadoorsbedrijf en haar moeder werkte op de zaak. Ja, ze hadden ook een boot, door haar vader  zelf gebouwd en daar werden de vakanties op doorgebracht. Haar eerste zeilles? Waarschijnlijk wiegend in de Maxi-Cosy. Lobke's ouders waren slager en verpleegster. Maar belangrijker was dat ze weekenden onderweg waren naar zeilwedstrijden of judotrainingen van Lobke of haar broer (2de NK, 3de EK Jeugd). 'Mijn ouders hebben ons altijd overal naartoe gebracht, geld nog moeite werd gespaard en dat is een grote stimulans geweest.'

Lobke woont nu samen met Dennis, die ook hun ploeg-manager is, en zijn zoontje in Zwaag. Hun huis is voorzien van alle elektrotechnische snufjes. Strijkschakelaars, touch-screens en op afstand bedienbare lichten en verwarming. De inbreng van het bedrijf van Dennis waar hij mede-directeur is. In de keuken domineren drie immense Delfsblauwe vazen: De Van Rietschoten Trofeeën. Vele malen werden Lobke en Marcelien genomineerd, drie keer mochten zij deze meest prestigieuze Nederlandse zeiltrofee mee naar huis nemen. De laatste keer was in 2007. Het was voor het laatst dat de winnaars van de Trofee met zo'n grote herinnering naar huis gingen. De huidige winnaars krijgen een Delfsblauw bord van bescheidener afmetingen.

Ze zijn beiden intuïtieve zeilers en voelen elkaar naadloos aan. Lobke: 'Van jongs af aan heb ik intuïtief gezeild. Pas vanaf mijn 420 tijd komt er veel meer een besef. En pas in 2001 kregen we een stappenplan waarmee verder gingen. Maar het blijft een sport waarin je ook heel goed je gevoel moet gebruiken. Jacco is daar groot voorstander van.

Die wil het gevoel niet uit ons weghalen.

Soms doe je iets. Heb je een gevoel om de linkerkant op te gaan en daar heb je op dat moment geen verklaring voor. Lisa heeft het, Marcelien heeft het. Dat is wel ontstaan omdat je zoveel op het water hebt gezeten. Dat gevoel heb je niet als je op je 18de in een bootje stapt. Dat gevoel heb je dan overgeslagen. Een deel in onze sport is intuïtief en een deel is rationeel. Soms is het ook een soort wiskunde op het water.

Eigenlijk kennen zij maar één zwarte bladzijde in hun zeilers bestaan. De periode dat zij zich niet plaatsten voor de de spelen van 2004 en ze het jaar daarop uit de kernploeg werden gezet. 'Geen coach, geen funding. We waren in Medemblik in ons eentje aan het varen en dachten wat zijn we in godsnaam hier aan het doen. Je ziet vaak bij topsporters die tegenslag krijgen dat ze iets anders gaan doen. Wij dachten juist we gaan laten zien wat we kunnen. Het heeft ons killers gemaakt. Zo van gooien jullie ons uit de kernploeg? Wij zullen laten zien wie we zijn. We hadden een renteloze lening bij de bond, zeilen ergens vandaan gehaald, alles in bruikleen, auto in bruikleen. We gingen naar Zuid Spanje voor onze eerste wedstrijd met een auto die we de dag te voren in bruikleen hadden gekregen. Samen hebben we ons sponsorboekje in elkaar gezet en gingen we de bedrijven in Friesland af voor sponsoring. Toen werden we in dat jaar wereldkampioen en gingen de deuren voor ons open. Het is goed dat we in ons zelf bleven geloven, anders hadden we nu niet hier gevaren.'

Het RSX windsurf project waar Marcelien in 2009 aan begon vertoont overeenkomsten met deze donkere bladzijde uit hun beider zeilverleden. Zij voldoet niet aan de criteria van het Watersport Verbond om ondersteuning te krijgen, dus moet zij het uit eigen zak betalen. En ook hier blijft ze bikkelhard doortrainen en doet ze meerder keren per dag verslag aan haar volgers via tweet- en blog-berichten. Eigenhandig sleept ze sponsor-contracten en Medalclub-members binnen die voor de financiële en facilitaire onderbouwing zorgen van het project. Ze hoop op uitzending naar de Spelen, maar realiseert zich ook dat een top 10 notering niet reeël is. Is de grote truc van 2004 te herhalen?

Voor beide sporters is duidelijk dat ze niet zonder topsport kunnen. 'Een verslaving dat niets anders in de wereld je kan geven. De adrenaline-kick, het afbeulen, het resultaat, beter worden, dat hoort er allemaal bij', zegt Marcelien. Of in de woorden van Lobke: 'Vier jaar oogkleppen op en daarna weer een nieuwe keuze maken'. Ze hebben 1 doel: zorgen dat ze erbij zijn op 27 juli in Londen, want: 'De wereldtitels zijn super mooi. Maar de Olympisch Spelen, in het Holland House gehuldigd worden, op bezoek bij de Koningin. Dat heeft een impact die veel groter is dan al die wereldtitels bij elkaar.'