Hanneke Slagter belofte in waterpolo

Hanneke is geboren op koninginnendag 1994 in Alphen aan den Rijn. Tot haar zesde jaar woont ze samen met haar ouders en vier jaar oudere zus in Alphen. Daarna verhuist het gezin naar Aarlanderveen.

Haar vader speelt al jaren waterpolo en dat is de reden dat Hanneke en haar zus deze sport ook zijn gaan beoefenen. Bij de vereniging ruikt Hanneke nog wel aan hardzwemmen, maar al heel snel is het voor haar duidelijk dat waterpolo haar sport is. “Mijn moeder vond het wel jammer, want die vindt waterpolo maar een gemene sport. Ze had het zelf een keer gedaan en kwam bond en blauw uit het water,” lacht Hanneke.

Als meisje is Hanneke eigenlijk meer ‘one-of-the-guys’. Ze is een stoere meid die graag met de jongens mee voetbalt op straat. En met die inzet is al snel duidelijk dat ze voor waterpolo een bijzonder talent heeft. Op haar tiende krijgt ze een uitnodiging om aan de jong oranje kringkampioenschap mee te doen. Ze wordt uiteindelijk geselecteerd.

Op haar twaalfde verandert ze van club. Ze verlaat AZC en gaat bij ZVL in Leiden spelen. Haar zus was over en bij deze club kan Hanneke nog verder groeien in haar sport. Haar eerste grote toernooi is in Oekraïne, het Europees Jeugd Kampioenschap in 2009 waar ze als zesde eindigen.

En zo speelt ze jaren competitie en internationale toernooien met haar club en jong oranje. Het mooiste toernooi in de jeugd vindt ze de Pythia cub in Griekenland. Ook omdat ze dit toernooi in 2012 wisten te winnen.

Hanneke heeft haar zinnen gezet op studeren en sporten in Amerika. Daarvoor start ze met de Pabo om vrijstellingen te verdienen voor een aantal vakken. Maar al snel komt het Nederlands team langs. Zij zijn bezig met de voorbereidingen voor de Olympische spelen en vragen Hanneke of ze mee wil komen trainen. Deze kans laat Hanneke niet aan zich voorbij gaan. Ze gaat in Zeist meetrainen. Fulltime topsport is niet te combineren met de Pabo dus deze laat ze voor wat het is.

De aanloop naar de Olympische spelen is heel spannend. Bij de World Leage wedstrijden krijgt Hanneke de laatste drie wedstrijden veel spelminuten, vertelt ze trots.

Haar positie in het water is midvoor. Hanneke is linkshandig en kan zo vanuit de rechterkantof recht voor het doel verrassend uit de hoek komen. “We verloren van Griekenland, maar ik maakte vier van de vijf doelpunten. Dat is zo cool!,” aldus Hanneke.

Helaas kwalificeert het team zich niet voor de Olympische Spelen en gaat de Amerika studie niet door omdat de school daar strengere toelatingseisen heeft gesteld. Maar Hanneke laat zich niet uit het veld slaan. Zij heeft namelijk een droom. En dat is het meemaken van de Olympische Spelen. Dus alle peilers zijn op Rio gericht en er wordt weer fanatiek getraind.

Een sociaal leven is lastig te combineren met de vele trainingsuren, daarnaast moet er natuurlijk ook op de voeding worden gelet. “Maar als je dan bijvoorbeeld weer terug denkt aan de bekerfinale van 2011, dan weet je hoe gaaf het is om aan waterpolo te doen. We wonnen met ZVL de beker en ik was voor het eerst basisspeelster. Ik maakte vier van de negen doelpunten. Dat geeft zo’n kick, daar doe je het voor.”

Met deze enthousiaste woorden sluiten we het interview af. We nemen wat foto’s op de tribune van het zwembad. Niet haar favoriete bezigheid, blijkt uit haar onwennige manier van poseren. Toch gaat het snel en zijn de foto’s goed gelukt.

We fietsen samen naar de Ridderhof waar ze mij haar badpak nog even laat zien. “Die heeft meerdere lagen stof zodat het niet snel stuk gaat als iemand aan je badpak trekt,” legt ze me spontaan uit. Ik fiets weg met de gedachten: “had haar moeder dan toch een klein beetje gelijk?”